A friend and I were messing around hanggang sa napunta yung usapan sa hindi pagbati kay Dennis Padilla nung mga anak niya nung Father's Day, tapos nagjoke akong batiin niya tatay ko.
Nakita ko yung Facebook ng tatay ko at naawa ako kasi nangangayayat na nga talaga siya. Kalbo na rin siya. To be fair, panot naman na talaga tatay ko for as long as I can remember, but he's never looked as old as he does now.
Kinuwestyon ko saglit yung sarili ko at desisyon ko, pero pinipilit kong hindi ko talaga kakayanin kung magkasama man kami sa iisang poder ulit. Hindi talaga.
I snooped around my dad's Facebook and saw that he still talks to my harasser. Nawala amor ko.
Naisip kong valid naman, baka hindi kakailanganin ng tatay kong kaibiganin yun kung siguro andun ako para suportahan siya, pero parang ang laking sakit sa ulo lang ng tatay ko. Di ko siya kakayanin.
I'd be in danger too, if I stayed close to my father. I wish I wouldn't be.
For some reason, I feel so unwanted.
Go away, Tin.
Nagpa-reading ako recently ba:
A friend and I have been talking and haha natamaan ako sa sarili kong sinabi wow
Pero oks na yan. Ang ganda ng sinabi niya sa dulo. I'm reminded of how love works.
I don't feel "sana all" vibes. I'm just in awe, as if I'm being reintroduced to the most basic of all basics that is love.
Man, that is love.
Kahit parang gusto mong mantiris ng tao minsan, ang galing din ng ganito. Kasi palawak nang palawak yung isip mo, kaya mas palalim nang palalim yung nararamdaman mo. And ang galing.
Siguro, basta sinusubukan niya talaga laging ayusin yung issues niya, at lagi lang nating alalahaning magkakaiba tayo ng pace, na wag tayong magalit nga sa mga bagay na kaya natin pero hindi pa kaya ng iba, then the relationship won't be anything but stronger. Ang galing. Parang epiphany ba. Haha
Ok gnite