Ang boring ng buhay ko. Kung ganito lang din naman hanggang kamatayan sana'y bilisan niya na lang. I don't really feel loved, like yung loved to the bones. Idk why. Or maybe that feeling doesn't exist. Or maybe I'm the problem and so while it's out there, I won't ever feel it the way I am now.
Mas madaling maging ulila na lang kesa yung buhay pa nga parehas magulang mo pero di mo rin naman mauuwian. Kung magkasama kami ulit ng kahit sino sa kanila, magpapakamatay ako at some point I'm sure of it.
Sa ngayon, pakiramdam ko pabigat lang ako sa lahat. Pinapalipas ko lang yung taon. As always, ayoko na. Kaso ayun, mahal mamatay kaya di pa pwede. Sana di ko na lang to pinoproblema no? Wala akong makita sa sarili kong worthy :) Wala akong makita sa sarili kong ka-salvage salvage pa. Pakiramdam ko talaga ang basura ko.
Ayoko na talaga. Haha. Tangina na lang. Pakiramdam ko lagi akong lugi sa lahat. Bakit ganun. Di ko naman binibigay sarili ko sa lahat ng pinagbibigyan ko kasi umaasa akong may kapalit, gusto ko rin namang mahalin sila lahat, pero bakit pag ako na, wala sila?
Anyway, medyo malakas yung urge to overdose right now. Ayoko na talaga. Siguro seseryosohin ko na lang pag-ipon ko for my funeral tapos bahala na si Bebu, sa tatay ko na lang siya.
Gustong-gusto ko na talagang magpakamatay. Kaso siguro traumatizing ata yun para sa jowa ko. Taena no, first gf mo tas papakamatay. Yoko magpasa ng ganung burden so baka makipag break na lang ako pag mas malakas na loob ko.
Di na ako tutuloy sa kung anu-anong lakad next year. Bayaran ko na lang anong share ko sa Elyu para seryosohin ko na. Di ko rin nakikitang motivated pa akong tapusin pag-aaral ko. Wala na rin namang point.
Alam mo nakakatawa lang kasi di ako nagsosoundtrip kanina tapos naisipan kong magpatugtog kesyo baka madistract ako kaso dun ako humagulgol, tapos tumahan lang ako nung nagstart akong magdiscuss about killing myself and saving up for my funeral.
Lagi ko rin namang sinasabing ito lang kapupuntahan ng buhay ko. Oh well di ba. Ang weird kung makikipagbreak ako ngayon, so saka na. Siguro next year. Mga a few weeks pag may significant amount na akong naipon. Idk. Or maybe I should do it now? Di ko alam anong idadahilan ko. Di ko naman pwedeng sabihing kasi magpapakamatay ako kasi mukhang cry for help. Di ko feel i-share yung mga ganito kay Matt. Di ko alam bakit. Kasi feeling ko di niya kayang i-handle. Ayoko ring magmukhang I'm fishing. So walang point. Wala rin akong nakikitang pwede kong pag-share-an. Eto na lang. Mas magandang sarilinin ko na lang. Totoo naman din, di ko naman therapist si Matt. Tsaka siguro sasama lang loob ko kasi yung simpleng nag-anxiety/panic attack ako, ang dismissive niya lang. So yeah ¯\_(ツ)_/¯
May isa lang akong na-appreciate, pero ang bare minimum haha. Sabi niya, di raw siya makikipag break sa akin just because his family said so. Kaso ang dali lang namang sabihin nun. Yung isa nga, di naman talaga nakipagbreak sa akin, just made it appear like he did for his parents' sake.
Tsaka ayoko nang masyadong madrama, magpapakamatay rin naman ako, lugi pa siya.
Di na ako magbobother. Di na ako maghahanap pangregalo, para san pa di ba. Naglolokohan lang naman kami dito. Di ko rin naman ramdam.
Di na rin ako pupunta dun sa kick-off party sa work next month. Gagastos pa sa damit. Naglolokohan lang naman kami sa trabaho. Ayoko silang kasama, tapos sila lang kasama ko. Anong ika-eenjoy ko dun? Mukha nila? Performances? Nanood na lang sana ako play o movie o ano ba at least legit at guaranteed yung quality.
What's a good reason to live? Wala akong mahanap eh.
I wish I could tolerate physical self-harm.
Baka kaya ako nabobo bc I would hit my head on the wall when I was younger. Ngayon ko lang naalala as a naghahanap ng alternative.